Blue Curaçao - King en de vrouw die twee keer leefde

Marina Blaauw werd het laatst gezien op 4 mei, en wel precies om 20.00 uur. In een benzinestation waar ze niet aan Dodenherdenking deden. En de laatste die haar daar zag, was Hamid, een jonge Marokkaan aan de kassa. Hamid zou misschien wat kunnen vertellen, ware het niet dat, zodra Marina haar auto startte, twee Surinamers het station overvielen zodat er die avond nog twee doden vielen te herdenken. In januari was er bij het Haagse assurantiekantoor Sonnenschein & Porcelein een levensverzekering op haar afgesloten van twee miljoen gulden. Door haar vader, de schatrijke Jack Blaauw. Waarom deed ze dat niet zelf?
Ruim drie maanden is ze weg en er is nog geen spoor van Marina. Blaauw heeft geen fiducie meer in het rechercheonderzoek van de politie. Hij is bereid van de polisuitbetaling af te zien wanneer Sonnenschein & Porcelein haar vinden - in dat geval dus dood. Hij betaalt dezelfde 2 miljoen als ze nog leeft!
King, verzekeringsdetective, begint bij de vader van Marina. 'Kan ze vrijwillig zijn weggegaan?' 'Nee'. Domme vraag. Je hoefde Blaauw maar één keer te zien om te weten dat hij nooit zou toegeven dat iemand bij hem wegliep, laat staan zijn eigen dochter. Elke dag raken er mensen zoek. Meestal duiken ze na korte tijd weer op. In de war, boos, depressief, wanhopig, dood. Komen ze niet boven water, dan wordt het laatste aangenomen. En dient de levensverzekering te worden uitbetaald. Waar verzekeringsmaatschappijen niet dol op zijn. Zeker Sonnenschein & Porcelein niet.